Michaił mówił prawdę. Nie liczyło się, że mieszkała w Talbot Old Hall przeszło

- Ależ Kurkow sam mi powiedział, że jego kuzynka ma źle w głowie. Takie rzeczy
- Edward! - Głos Carlise’a był cichy, ale stanowczy. - Proszę cię, usiądź! Za chwilę będzie już po wszystkim.
wprost oniemiał, gdy książę Robert wyłonił się spoza wielkich, białych drzwi w towarzystwie
- Nadal chcesz za mnie wyjść?
- Masz dziesięć - powiedział Edward, po czym odwrócił się i odszedł.
- Nie mam na to czasu – stwierdził chłopak, zaczytany w jakimś artykule. Krystian
czasopism. – My tu w pokojowych celach – wzruszył ramionami, a reszta chłopaków
uznał, że muszę czuwać nad rodziną, gdyby jemu się coś stało. Rodzina zawsze była dla niego
Alec zbył jego słowa milczeniem. Rush nie będzie go pouczał, jak postępować z
śmierci? O tym, że nigdy się być może nie zobaczą? Że ona może urodzić syna lub córkę,
fotelu, wzdychając z satysfakcją.
Przez jakiś czas posuwali się naprzód w milczeniu. Krajobraz stawał się coraz surowszy, drzew było mniej, te zaś, które przetrwały na twardej skale, były pochylone i powykręcane przez morski wiatr. Ścieżka zrobiła się wąska i wyboista, więc Edward powstrzymał konia i ustawił się obok Belli, odgradzając ją w ten sposób od krawędzi drogi. Przyjęła ten wyraz troski lekkim grymasem warg. Z jednej strony było jej miło, że tak się nią opiekował. Z drugiej zaś... Cóż, przecież Edward nie może wiedzieć, że ona w razie potrzeby umie galopować na oklep z jeszcze większej stromizny.
- Owszem. - Bella delikatnie uścisnęła jego dłoń, po czym cofnęła rękę. - Potrafię też rozpoznać szczęśliwą kobietę. To widać w jej oczach.
za nie, gdzie znalazło sobie wygodne miejsce do spania.

swoich miejscach, a bluszcz wciąż tak samo obrastał ściany i okna o małych, okrągłych
tym celu spożytkować pieniądze, przeznaczone na odkupienie domu.
- Cóż... Muszę powiedzieć, że jestem trochę zaskoczona. Edward często sprawia wrażenie... beztroskiego. Można nawet pomyśleć, że interesują go tylko konie i przyjęcia.
Zupełnie tego nie pamiętała.
- Nie, nie jest... - zaczęła. W tejże chwili skrzypnęły drzwi i wierni zaczęli się
Wzrok miał utkwiony przed siebie, a dłonie w kieszeniach dżinsów.
tak zaciekle grasz w karty. - Wsparła podbródek na złożonym wachlarzu - Chciałeś się
wszystko mieszać. Jestem winna śmierci tamtego człowieka!
- Na przykład od czego?
- Pytam ciebie. - Jego głos był jak smagnięcie szpicrutą, której używał rzadko, ale skutecznie. - Co to za wiadomość?
Nie było można mu się oprzeć. Pocałunki Aleca bardziej zawróciły jej w głowie niż
- Rzadko o niej myślę. Dlaczego właściwie miałbym to robić? Ona nie myślała o nas.
głęboko. - Droga pani, czy mogę liczyć na wybaczenie? Moi słudzy powinni byli tamtego
sobie nie żałuje.
własne plany.